Strona:PL Dumas - Hrabina Charny.djvu/124

 Król miał ochotę zmienić rozmowę.
 — I mówisz, panie margrabio, że brat mój, mając zaufanie do ciebie wielkie, polecił ci zaciągnąć w swem imieniu znaczną pożyczkę pieniężną?...
 Na to pytanie niespodziane, pan de Favras zadrżał, jak człowiek, któremu wprost przeciwne zadają pytanie, gdy on ma na co innego przygotowaną odpowiedź.
 — Tak, Najjaśniejszy Panie, Jego wysokość, okazał mi ten dowód zaufania...
 Król czekał końca, jak gdyby ten kierunek rozmowy ciekawszym był od poprzedniego.
 Margrabia ciągnął dalej zmieszany:
 — Jego wysokość, pozbawiony przez Zgromadzenie dochodów swoich, sądził, że książęta dla własnego bezpieczeństwa, pieniądze mieć powinni i powierzył mi kontrakty.
 — Na które potrafiłeś znaleźć pożyczkę?...
 — Tak, Najjaśniejszy Panie.
 — Pożyczyłeś sumę.znaczną, jak mi brat mówił?...
 — Dwa miljony, Najjaśniejszy Panie.
 — U kogo?...
 Favras zawahał się z odpowiedzią. Ta rozmowa, przechodząca od spraw wielkich, powszechnych, do drobnych i prywatnych, od polityki do policji, zbijała go zupełnie z drogi.
 — Pytam, u kogoś pan pożyczał?... — powtórzył król.
 — Najjaśniejszy Panie, udawałem się najprzód do bankierów Schaumel i Sartorius: ale ponieważ upadli, jakiś bankier cudzoziemiec sam mi się ofiarował z usługą.
 — Jakże się ten bankier nazywa?...
 — Najjaśniejszy Panie! — wyjąkał Favras z wahaniem.
 — Rozumiesz pan dobrze, oświadczył król, że podobny człowiek jest zawsze pożądanym, życzę więc sobie wiedzieć, kto to taki, choćby dlatego, aby przy sposobności podziękować mu za poświęcenie.
 — Najjaśniejszy Panie — rzekł Favras — nazywa się baron Zannone.
 — A!... — rzekł Ludwik XVI — włoch?...
 — Genueńczyk, Najjaśniejszy Panie.
 — A mieszka?...
 — W Sevres, Najjaśniejszy Panie, właśnie naprze-