Strona:PL Dumas - Hrabina Charny.djvu/1269

na grupa jednem uczuciem przejęta, napełniała powietrze jękami, szlochaniem, okrzykami, między któremi słyszeć było można te tylko słowa:
 — Zobaczymy się jeszcze, nieprawdaż?
 — Tak... tak... bądźcie spokojne!
 — Jutro rano... jutro rano... o ósmej?
 — Przyrzekam wami.
 — Dlaczegóż nie o siódmej?..,. zapytała królowa.
 — A więc dobrze.. o siódmej, powiedział król, żegnam was! żegnam!
 Wymówił te słowa głosem tak stanowczym, że czuć było, iż obawia się, aby go nie odstąpiła odwaga.
 Córka królewska jęknęła i padła zemdlona na podłogę. Pani Elżbieta i Clery pobiegli jej z pomocą. Król uczuł, że mu należało być silnym; wyrwał się z rąk królowej i delfina, i odszedł do siwego pokoju, wołając:
 — Żegnam was! żegnam!...
 Zamknął zaraz drzwi za sobą. Królowa, prawie oszalała, pobiegła do tych drzwi, nie śmiejąc prosić króla, by je otworzył, ale zanosząc się od płaczu i ciągnąc za klamkę.
 Ludwik XVI nie wyszedł.
 Wtedy municypalni zaczęli namawiać królowę do odejścia, powtarzając zapewnienie, że będzie mogła zobaczyć króla nazajutrz o siódmej godzinie.
 Clary chciał zanieść księżniczkę, ciągle jeszcze zemdloną, do królowej, ale municypalni zmusili go do powrotu.
 Król zamknął się ze swoim spowiednikiem w gabinecie wieżyczki i rzekł:
 — Zapewnijmy teraz o wszystkiem, aby zająć się jedyną i wielką sprawą zbawienia.
 — Najjaśniejszy Panie!... — odrzekł ksiądz — mam nadzieję, że Pan Bóg wesprze moję nieudolność; ale czy nie uważa Wasza królewska mość, że byłoby to wielką pociechą wysłuchać naprzód mszy świętej i przyjąć Komunję świętą?...
 — Zapewne... rzekł król, wierzaj mi, że czułbym całą