Strona:PL Dumas - Hrabina Charny.djvu/1278

nego stronnictwa; rządziliście się instynktem. Otóż, gdy król już nie żyje, stronnictwa staną naprzeciw siebie, a, stanąwszy raz przeciwko sobie, wkrótce się zniweczą. Które z nich pierwej ulegnie? Nie wiem, ale wiem, że jedne po drugich upadną. Jutro, Gilbercie, poczytają ci za zbrodnię twoje pobłażanie, pojutrze potępią cię, może, Billocie za twoją surowość. Wierzcie mi — w śmiertelnej walce, która przysposabia się pomiędzy nienawiścią, obawą, zemstą, fanatyzmem, mało kto czystym zostanie, jedni powalają się błotem, drudzy krwią. Jedźcie, moi przyjaciele, jedźcie!
 — Ależ Francja? — powiedział Gilbert.
 — Ależ Francja — powtórzył Billot.
 — Francja materjalnie jest ocaloną, rzekł Cagliostro. Nieprzyjaciel jej zewnętrzny pobity, wewnętrzny nie żyje.
 — Oh! rzekł Gilbert, Bóg mi świadkiem, że nie żałuję Francji, jeżeli jest ocaloną, mimo swych zbrodni. Ale gdzież pójdziemy?
 — Niewdzięczny! — zawołał Cagliostro. — Nie pamiętasz o drugiej swej ojczyźnie, o Ameryce? Czyż byś zapomniał o jej niezmierzonych jeziorach, dziewiczych lasach, stepach, jak ocean obszernych? Czy nie czujesz potrzeby wypocząć na łonie natury, po tych okropnych wstrząśnieniach?
 — Czy pojedziesz ze mną, Billot — zapytał Gilbert.
 — Czy mi przebaczycie, panie Gilbert? — zapytał Billot, podchodząc do niego.
 Rzucili się w objęcia.
 — Zatem, rzekł Gilbert, pojedziemy.
 — Kiedy? — zapytał Cagliostro.
 — No.. za tydzień.
 — Pojedziecie dziś wieczór...
 — Dlaczego dziś wieczór?
 — Bo ja wyjeżdżam jutro!
 — A dokąd jedziesz, mistrzu?... — zapytał Gilbert.
 — Dowiecie się kiedyś o tem, moi przyjaciele!