Strona:PL Dumas - Hrabina Charny.djvu/1285

 Katarzyna naznaczyła na miesiąc czasu. Po trzech tygodniach, Pitoux w paradnym mundurze poszedł odwiedzić ciotkę Anielę, i oznajmić jej o swym bliskim związku z panną Katarzyną Billot.
 Ciotka Aniela spostrzegła zdaleka idącego siostrzeńca i pośpieszyła zamknąć się coprędzej, ale Pitoux nie zawrócił od drzwi niegościnnych i zastukał do nich zlekka.
 — Kto tam? — zapytała ciotka Aniela swym najchrapliwszym głosem.
 — Ja, twój siostrzeniec, ciotko Anielo.
 — Idź sobie, septembrzysto! — powiedziała stara panna.
 — Przybyłem, kochana ciotko, aby udzielić ci wiadomości, która ucieszyłaby cię zapewne, ze względu na moje szczęście — ciągnął dalej Pitoux.
 — I jakaż to wiadomość, jakobinie?
 — Otwórz, to ci powiem.
 — Powiedz mi przez drzwi; nie wpuszczam do siebie sankiulotów.
 — A więc, cioteczko, żenię się.
 Drzwi otwarły się, jak pod zaklęciem.
 — I z kimże, nieszczęsny? — zapytała ciotka.
 — Z panną Katarzyną Billot.
 — Ah, nędznik! ah, niegodziwiec! — zawołała ciotka Aniela — żeni się z upadłą dziewczyną!.. Idź precz, nieszczęsny, przeklinam cię!
 I majestatycznym gestem ciotka Aniela wyciągnęła obie swe zżółkłe i wyschnięte ręce na spotkanie siostrzeńca.
 — Pojmuje ciocia zapewne, — powiedział Pitoux, że zanadto przyzwyczajony jestem do jej przekleństw, aby to ostatnie więcej mnie miało przejąć, niż inne. Grzeczność nakazywała mi zawiadomić cię o mojem małżeństwie; wypełniłem ją, pozostaje mi więc tylko pożegnać.
 Powiedziawszy to, przyłożył po żołniersku rękę do kapelusza trójgraniastego, skłonił się pannie Anieli i poszedł w swoją drogę.