Strona:PL Dumas - Hrabina Charny.djvu/129

dzie. Życie moje należy do króla, on ma prawo niem rozporządzać.
 — Dobrze, panie, odparł król i dodał — a w razie upadku sprawy, ponawiam dla margrabiny i jej dzieci, obietnicę królowej.
 Tym razem odprawa była stanowczą i margrabia, jakkolwiek miał ochotę nalegać, zachęcony jedynie spojrzeniem królowej, nie śmiał pozostać.
 Marja Antonina śledziła go gdy wychodził, a gdy kotara za nim zapadła, wyciągnęła rękę ku płótnu Van-Dycka i zawołała:
 — O! sądziłam, rozkazując zawiesić ten portret w waszym pokoju, że lepiej natchnie was, Najjaśniejszy Panie.
 I wyniosła, pogardliwa, posunęła się ku alkowie; lecz nagle, zatrzymując się, rzekła:
 — Najjaśniejszy Panie, wyznaj, że margrabia nie był pierwszą osobą, którąś dzisiaj przyjmował.
 — Nie, Najjaśniejsza Pani, masz słuszność, przed margrabią był u mnie doktor Gilbert.
 Królowa zadrżała.
 — A! — rzekła — domyślałam się tego! — I doktor Gilbert widocznie...
 — Jest mego zdania, Najjaśniejsza Pani, utrzymuje, że nie możemy opuszczać Francji.
 — Ale mówiąc o niemożności oddalenia się, podaje zapewne jaki środek, któryby nasz pobyt możliwym uczynił?
 — Tak, ale podaje środek, jeżeli nie zły, to niepodobny.
 — Jakiż?..
 — Chce abyśmy kupili sobie pana Mirabeau na rok czasu.
 — Jak drogo? — spytała królowa.
 — Za sześć miljonów i... w dodatku za wasz uśmiech, Najjaśniejsza Pani.
 Królowa zamyśliła się głęboko.
 — W rzeczy samej, może byłby to środek...