Strona:PL Dumas - Hrabina Charny.djvu/1292

 — Czyż nie będzie się to wydawać dziwne, abyś tego samego dnia, w którym pochowasz ciotkę, dopełniał aktu, tak ważnego, jak małżeństwo?
 — W istocie, ważne to bardzo dla mnie — rzekł Pitoux — ponieważ idzie tu o moje szczęście!
 — A więc, mój drogi, poradź się pana Longpre, a on ci powie, co uczynić.
 — Dobrze, panno Katarzyno.
 — Zresztą, mogłoby to przynieść nam nieszczęście, gdybyśmy się tak, przy świeżym grobie...
 — O! — zawołał Pitoux — z chwilą, gdy zostanę twoim mężem, nie obawiam się już żadnego nieszczęścia.
 — Drogi Pitoux — rzekła Katarzyna, podając mu rękę — odłóżmy do poniedziałku... Jak widzisz, chcę połączyć, o ile można, twoje życzenie z przyzwoitością.
 — Dwa dni, panno Katarzyno, to bardzo długo!
 — Lecz... — wtrąciła Katarzyna — skoro się czekało lat pięć...
 — Wiele wypadków zajść może w przeciągu czterdziestu ośmiu godzin — powiedział Pitoux.
 — Ja cię kochać z pewnością nie przestanę, mój drogi Piioux, a ponieważ, jak utrzymujesz, jest to jedyna rzecz, której się obawiasz.
 — Jedyna!... oh! tak, panno Katarzyno!
 — A więc w takim razie, Izydorku?...
 — Co, mamo? — odrzekło dziecię.
 — Powiedz tacie Pitoux: „Nie bój się, tato Pitoux; mama bardzo cię kocha i kochać cię będzie zawsze!“
 Dziecko powtórzyło swoim czułym głosikiem:
 — Nie bój się, tato Pitoux, mama kocha się bardzo i kochać cię będzie zawsze!
 Na takie zapewnienie, Pitoux nie robił już więcej trudności, aby iść do pana Longpre. Powrócił po godzinie, załatwiwszy wszystko; pogrzeb i ślub zapłacone zostały zgóry.