Strona:PL Dumas - Hrabina Charny.djvu/1297

 A Katarzyny:
 Obywatelko Anno Katarzyno Billot czy bierzesz za małżonka obywatela Ludwika Anioła Pitoux?
 Oboje odpowiedzieli:
 — Tak.
 Kiedy wyrzekli już: „tak“, Piitoux głosem wzruszonym, a Katarzyna ze spokojem i pogodą, kiedy pan Longpré ogłosił w imieniu prawa, że młodzi ludzie połączeni zostali węzłem małżeńskim, skinął na małego Izydorka, by zbłiżył się do niego.
 Izydorek poszedł prosto do mera.
 — Weź te papiery moje dziecię... — powiedział pan Longpré, oddasz je mamie Katarzynie, gdy tata Piłoux odprowadzi ją do domu.
 — Dobrze, panie, odrzekł chłopczyk i wziął obydwa papiery w swą małą rączkę.
 Wszystko było skończone: tylko, ku wielkiemu zdziwieniu obecnych, Pitoux wyciągnął z kieszeni pięć luidorów i dając je merowi powiedział:
 — Dla biednych, panie merze.
 Katarzyna uśmiechnęła się.
 — Jesteśmy więc bogaci?... — zapytała.
 — Kto jest szczęśliwym, jest zarazem bogatym. Katarzyno odrzekł Pitoux, — a ty uczyniłaś ze mnie człowieka najbogatszego na świecie.
 I podał jej ramię, na którem młoda kobieta wsparła się z czułością.
 Wychodząc, spostrzegli cały tłum zgromadzony przed drzwiami merostwa.
 Powitał on okrzykami młodą parę Pitoux dziękował swoim przyjaciołom i na wszystkie strony podawał dłoń do uścisku; Katarzyna przesyłała ukłony swoim przyjaciółkom i dziękowała skinieniem głowy.
 Tymczasem Pitoux zawrócił na prawo.
 — Gdzie idziesz, mój drogi?... zapytała Katarzyna.