Strona:PL Dumas - Hrabina Charny.djvu/132

 — Nie, panie hrabio, odparł kamerdyner, przychodzę od króla.
 — Od króla?... — powtórzył Charny zdziwiony.
 — Od króla... — powtórzył przybyły.
 — Dobrze, panie Hue; powiedz Jego Królewskiej Mości, że jestem na rozkazy.
 Zostawszy sam, pan de Charny chwycił się za głowę rękami, jakby chcąc zmusić rozproszone i pomięszane myśli do powrócenia na właściwe miejsce; następnie przypasał szpadę rzuconą na fotel, wziął kapelusz w rękę i wyszedł.
 Zastał Ludwika XVI w jego sypialnej komnacie, jak tyłem do obrazu Van-Dycka odwrócony, jadł śniadanie.
 Król zobaczywszy Charny’ego podniósł głowę.
 — No, hrabio — rzekł; czy chcesz zjeść ze mną śniadanie?
 — Najjaśniejszy Panie, zmuszony jestem odmówić sobie tego zaszczytu, jestem po śniadaniu, odparł hrabia z ukłonem.
 — W takim razie, rzekł Ludwik XVI, ponieważ wezwałem pana dla pomówienia o rzeczach bardzo ważnych, poczekaj chwilę; nie lubię rozmawiać przy jedzeniu.
 — Jestem na rozkazy Waszej Królewskiej Mości — powiedział Charny.
 — Zamiast o interesach, mówmy teraz o czem innem; o panu naprzykład...
 — O mnie, Najjaśniejszy Panie! czemże zasłużyłem na to, aby się król mną zajmował?...
 — Kiedy niedawno pytałem się o twój apartament w Tuilleries, kochany hrabio, wiesz co mi odpowiedział Franciszek?
 — Nie wiem, Najjaśniejszy Panie.
 — Powiedział mi, że odmówiłeś ofiarowanego ci apartamentu, a osiedliłeś się w facjatce.
 — Prawda, Najjaśniejszy Panie.
 — Dlaczegóż!to, hrabio?
 — Bo sam jeden będąc, Najjaśniejszy Panie... bo nie mając większego znaczenia nad to, które łaska Ich królewskich mości mi udziela, nie chciałem pozbawiać zawiadowcy pałacu apartamentu, kiedy mi wystarcza facjatka.
 — Wybacz, kochany hrabio, mówisz według twego