Strona:PL Dumas - Hrabina Charny.djvu/140

ROZDZIAŁ XXII.

U KRÓLOWEJ.

 Charny wyszedł od króla z sercem pełnem uczuć jak najsprzeczniejszych. Ale górowało nad niemi uczucie głębokiej wdzięczności, za zaufanie bez granic, jakie w nim król położył.
 Od kilku dni był w stosunkach oziębłych z królową. Wchodził teraz do siebie z myślą napisania do niej listu; w domu zastał oczekującego nań Webera.
 — Królowa życzyła sobie mówić z nim i to natychmiast.
 Nie można było odmówić wezwaniu królowej. Charny wydał kamerdynerowi polecenie przygotowania wszystkiego do podróży.
 Po pewnym czasie hrabia Charny stał już przed królową. Skłonił się i zatrzymał w progu.
 — Zbliż się pan, panie Charny, jesteśmy sami — rzekła królowa.
 Charny zbliżył się, potem głosem miłym, ale tak stanowczym, że żadnego wzruszenia czuć w nim nie było powiedział:
 — Jestem na rozkazy Waszej Królewskiej Mości.
 — Hrabio, podjęła królowa, jaknajsłodziej, czy nie słyszałeś, że jesteśmy sami?...
 — Owszem, Najjaśniejsza Pani, ale nie wiem w czem ta samotność wpłynąć ma na sposób zachowania się poddanego względem swej monarchini.
 — Kiedym posyłała po ciebie Webera, sądziłam, że przyjaciel przyjdzie do przyjaciółki.
 Gorzki uśmiech zarysował się na ustach hrabiego.
 — Tak, hrabio... — rzekła królowa, — rozumiem ten