Strona:PL Dumas - Hrabina Charny.djvu/142

 — Sam, Najjaśniejsza Pani.
 Marja Antonina odetchnęła.
 — Dokąd pan jedziesz?... — spytała jeszcze.
 — Najjaśniejsza Pani — odpowiedział pełen uszanowania Charny, — król nie ma tajemnic przed Waszą Królewską Mością, niech więc królowa zapyta dostojnego małżonka, o cel i miejsce mej podróży, a powie jej bezwątpienia.
 Marja Antonina otworzyła oczy i utkwiła w Oliviera wzrok zadziwiony.
 — Czemuż mam pytać króla, kiedy mogę pytać pana?... — rzekła.
 — Bo to jest tajemnica króla, nie moja, Najjaśniejsza Pani.
 — Zdaje mi się... — rzekła królowa wyniośle.... — że tajemnica króla, jest także tajemnicą królowej.
 — Nie wątpię o tem, Najjaśniejsza Pani, i dlatego śmiem twierdzić, że król żadnej Waszej Królewskiej Mości trudności w tem nie uczyni.
 — Czy to misja wewnątrz Francji, czy zagranicę?...
 — Król jeden da Waszej Królewskiej Mości objaśnienia w tym względzie.
 — Tak więc, — powiedziała królowa z głęboką boleścią, która chwilowo zapanowała nad gniewem spowodowanym milczeniem Olivera — tak więc oddalasz się pan odemnie, narażasz się na niebezpieczeństwo, a ja nawet gdzie jesteś, wiedzieć nie będę!...
 — Najjaśniejsza Pani, zawsze i wszędzie masz we mnie, przysięgam na to, wierne i oddane serce; a wszelkie niebezpieczeństwa miłe mi będą, bo ponoszone dla dwóch głów, które czczę najbardziej na tym świecie.
 I skłoniwszy się, hrabia jakby czekał jedynie na pożegnanie królowej.
 Marja Antonina stłumiła łkanie i połykając łzy, powiedziała:
 — Dobrze. Możesz pan odejść.
 Charny skłonił się i krokiem pewnym ku drzwiom się posunął.
 Ale gdy kładł rękę na klamce, królowa wyciągnęła doń ręce i zawołała:
 — Olivierze!...
 Hrabia zadrżał i odwrócił się pobladły.