Strona:PL Dumas - Hrabina Charny.djvu/143

 — Olivierze!... — powtórzyła Marja Antonina — pójdź tutaj!...
 Charny zbliżył się, chwiejąc.
 — Chodź tu... bliżej., dodała królowa, spojrzyj mi w oczy... Nie kochasz mnie już, nieprawdaż?...
 Dreszcz przeszedł Oliviera; przez chwilę sądził, że zemdleje.
 Po raz pierwszy dumna kobieta i królowa przed nim się uginała.
 W każdej innej okoliczności, padłby był na kolana przed Marją Antoniną, byłby ją przepraszał, ale po tem co zaszło między nim a królem, nie mógł tego uczynić.
 — Najjaśniejsza pani, rzekł — zaszczycony, ufnością i dobrocią króla, byłbym nędznikiem, gdybym nie zapewnił Waszej królewskiej mości o moim szacunku i poświęceniu.
 — Dobrze... hrabio... rzekła królowa, jesteś wolny, idź.
 Charny wybiegł z pokoju, z jedną ręką na czole, drugą na piersi, szepcąc wyrazy, bez związku.
 Królowa ścigała wzrokiem odchodzącego, myśląc, że wróci do niej, lecz nie wrócił.
 Królowa zadzwoniła. Wszedł Weber.
 — Pójdziesz, Weberze, na ulicę Coq-Héron, do pani hrabiny de Charny, i powiesz jej, że dziś wieczór chcę się z nią widzieć koniecznie. Panu Gilbertowi naznaczysz posłuchanie na jutro rano.
 I ręką odprawiła Webera.