Strona:PL Dumas - Hrabina Charny.djvu/148

ska mość miała litość nad swą wierną sługą, oszczędziła by jej wspomnień, które ona od siebie oddaliła; od nikogo, nawet od Boga, nie żądam pociechy, bo i Bóg nawet nie leczy pewnych boleści.
 Królowa utkwiła w Andrei wzrok czysty i głęboki.
 — Pewnych boleści! rzekła, masz więc inne, oprócz tych, któreś mi powierzyła?
 Andrea nic nie odpowiedziała.
 — Nadszedł czas wyjaśnienia i dlatego cię wezwałam rzekła królowa. Kochasz pana de Charny?
 Andrea zbladła jak trup.
 — Tak!... — rzekła.
 Królowa krzyknęła jak lwica raniona.
 — A odkąd go kochasz?
 — Od pierwszego widzenia.
 Królowa cofnęła się z przestrachem przed marmurowym posągiem, który przyznawał, że ma duszę.
 — O! rzekła — i milczałaś?
 — Wiecie o tem lepiej, niż kto inny, Najjaśniejsza Pani.
 — Tak... a teraz widzę, bo mnie już nie kocha. To chciałaś powiedzieć, nieprawdaż?
 — Miłość lub obojętność pana hrabiego de Charny, są jego tajemnicą; nie do mnie, odkrywać ją należy, odparła Andrea.
 — O! nietylko jego tajemnicą, bo sądzę, że ci ją dziś rano zwierzył, rzekła z goryczą królowa.
 — Nie widziałam pana de Charny dziś rano.
 Królowa zagłębiła w Andrei wzrok przenikliwy.
 — Chcesz powiedzieć, że nie wiesz o odjeździe hrabiego?
 — Wiem, Najjaśniejsza Pani, napisał do mnie list.
 — A tego listu hrabiego zapewne nie masz przy sobie? — spytała królowa.
 — Mylisz się, Najjaśniejsza Pani, oto jest.
 Królowa czytała:

 „Odmówiłem posłannictwa, które przedtem mi ofiarowano; myślałem bowiem, biedny szaleniec, że jakieś współczucie zatrzymuje mnie w Paryżu; ale odtąd, gdy przekonałem się niestety, że jest przeciwnie, z radością oddalam się od serc, którym jestem obojętny.