Strona:PL Dumas - Hrabina Charny.djvu/152

ROZDZIAŁ XXV.

PIEKARZ FRANCOIS.

 Nie próbujemy opowiedzieć, jak ta noc przeszła obu kobietom.
 O dziewiątej rano, królowa przechadzała się po pokoju z oczyma czerwonemi od płaczu, z licem od bezsenności wybladłem.
 Od kilku chwil, chociaż wskutek rozkazu nikt nie śmiał wejść do jej pokoju, słyszała wokoło swego apartamentu te chodzenia i krzątania, które coś niezwykłego nazewnątrz zwiastują.
 Przyzwała wiernego sługę.
 — Co to jest, Weberze? zapytała królowa, co się dzieje w zamku, co znaczą te odgłosy?
 — Nie wiem, Najjaśniejsza Pani, podobno w Cité powstało zaburzenie z powodu braku chleba. No to, pobiegnij do Cité, Weberze, zobacz co się tam dzieje i przyjdź mi powiedzieć.
 Weber wyszedł z zamku, dotarł do furtki Luwru, po biegł na most i kierując się wrzawą, idąc za prądem ku arcybiskupstwu, znalazł się na placu przed kościołem Notre-Dame.
 W miarę jak się zbliżał ku staremu Paryżowi tłum się zwiększał a wrzawa się głośniejszą stawała.
 Pośród krzyku a raczej wycia, słyszał głosy, jakie można słyszeć na niebie podczas burzy, a na ziemi w dniach rewolucji; głosy te krzyczały:
 — To głodziciel! Śmierć mu! śmierć! Na latarnię! na latarnię!
 I głosy niewiedząc nawet o co idzie, głosy między któ-