Strona:PL Dumas - Hrabina Charny.djvu/172

spytał Gilbert — dlaczego przypuszczasz, że niewinny będzie ukarany?
 — Dla tej prostej przyczyny, odparł zapytany z właściwą sobie ironją, że zwykle dobrzy za złych pokutują.
 — Do widzenia mistrzu!... — rzekł Gilbert, wyciągając rękę do Cagliostra, bo z tych kilku słów poznaliśmy zapewne wszyscy strasznego sceptyka.
 — Dlaczego, do widzenia?
 — Bo mam zajęcie... odparł Gilbert z uśmiechem.
 — Schadzkę jakąś?...
 — Tak.
 — Z kim?... Z Mirabeau, z Lafayettem, czy z królową?
 Gilbert zatrzymał się, patrząc niespokojnie na Cagliostra.
 — Przerażasz mnie pan czasem!.., — powiedział.
 — Radbym cię uspakajać tymczasem — odparł Cagliostro.
 — Jakto?
 — Jestem przecież twym przyjacielem...
 — Tak myślę.
 — Bądź pewny, a jeżeli chcesz dowodu...
 — A więc?
 — Chodź ze mną, a dam ci co do tego tajemniczego układu, tak tajemnicze komentarze, że ty nawet, który to wszystko prowadzić zamyślasz, nic o nich nie wiesz.
 — Słuchaj mistrzu! — rzekł Gilbert, może szydzisz ze mnie za pomocą właściwych sobie uroków; ale mniejsza o to, okoliczności są tak ważne, że gdyby szatan sam chciał mi dać objaśnienie, przyjąłbym je chętnie. Idę więc z tobą, gdziekolwiek mnie chcesz poprowadzić.
 — O! bądź spokojny, niedaleko i w znajome ci miejsce, tylko zawołam fiakra; ubranie w którem wyszedłem z domu, nie pozwoliło mi odjechać własnym powozem.
 Jakoż, przywołał fiakra jadącego z drugiej ulicy.
 Fiakr odjechał i wsiedli obaj.
 — Gdzie jechać? — spytał Cagliostra woźnica, jak gdyby zrozumiał, że choć skromniej ubrany, prowadzi on drugiego, gdzie mu się podoba.
 — Tam, gdzie wiesz... — rzekł Balsamo, czyniąc jakiś znak masoński.
 Woźnica spojrzał zdziwiony.