Strona:PL Dumas - Hrabina Charny.djvu/215

 — Widzisz przecie, moja dobra Nicolino, że nad tem pracuję.
 — Pracujesz?... Przewracasz karty, i przekłuwasz kartony.
 — Mówię ci, że znalazłem!
 — Co znalazłeś?...
 — Wygraną.
 — Zaczynasz znowu! Panie de Beausire, uprzedzam cię, że przeszukam w pamięci pomiędzy moimi dawnymi znajomymi, azali niema kogo, coby miał władzę zasadzić cię do Charenton, jako warjata.
 — Ależ powiadani ci, że ja się nie mylę...
 — O! gdyby to żył książę Richelieu! — rzekła półgłosem młoda kobieta.
 — Co mówisz?
 — Gdyby kardynał de Rohan nie był zrujnowany?
 — Hę?
 — Gdyby pani de la Motte nie uciekła!
 — Co? co?...
 — Znalazłyby się zasoby i nie potrzebaby dzielić nędzy ze starym jak ty trutniem.
 I z gestem królowej panna Nicolina Legay, zwana panią Oliwją, wskazała pogardliwie na Beausira.
 — Jeszcze ci raz powiadam, powtórzył tenże tonem stanowczym, że jutro będziemy bogaci!
 — Miljonerami?
 — Miljonerami!
 — Panie de Beausire, pokaż mi pierwsze dziesięć luidorów z tych miljonów, a uwierzę w resztę.
 — Zobaczysz dziś wieczór te pierwsze dziesięć luidorów: taką mi właśnie sumę przyrzeczono.
 — Daj mi ją, mój poczciwy Beausire! — rzekła żywo Nicolina.
 — Dam ci pięć, żebyś sobie kupiła suknię jedwabną, i małemu spencerek aksamitny; a za drugie pięć...
 — Cóż za drugie pięć?
 — Przyniosę ci obiecany miljon.
 — Pójdziesz znowu grać, nieszczęśliwy?
 — Kiedyż ci powiadam, żem znalazł układ kart nieomylny!
 — Tak, podobny do tego, przy którym przepuściłeś