Strona:PL Dumas - Hrabina Charny.djvu/218

 W tej chwili chłopiec ukazał się na ostatnim stopniu schodów i wpadł do izby z kawałkiem cukru owsianego w ustach, z workiem cukrów przyciśniętym do piersi, z ręką prawą otwartą i wyciągniętą pokazując luidora, który przy blasku świecy zajaśniał jak gwiazda.
 — Boże, mój Boże!... — zawołała Nicolina zamykając drzwi. — Cóż się to stało, kochane dziecko?...
 I okrywała zamorusaną twarz Tosia tymi pocałunkami macierzyńskiemi, których nic nie odstręcza, bo zdają się wszystko oczyszczać.
 — Stało się!.... — rzekł Beausire ściągając zręcznie luidora i przypatrując mu się przy świecy!... — prawdziwy luidor, wartujący dwadzieścia cztery franki.
 A zwracając się do chłopca zapytał:
 — Gdzieżeś ty go znalazł, bębnie; muszę tam iść poszukać więcej...
 — Ja nie znalazłem — odpowiedział chłopiec, dostałem.
 — Dostałeś od kogo?... — zapytała matka.
 — Od jednego pana.
 Jak Beausire o luidora, tak Nicolina miała się zapytać o tego pana. Ale nauczona doświadczeniem, wiedząc że Beausire jest zazdrosny, powtórzyła tylko:
 — Od pana?...
 — Tak, mamo, odpowiedział chłopiec chrupiąc cukier zębami, — od pana.
 — Od pana?... — powtórzył zkolei Beausire.
 — Tak, tato, od pana, który przyszedł do kupca, gdy ja tam byłem, i powiedział: „Panie kupcze, wszak to młody szlachcic nazwiskiem Beausire, którego masz pan zaszczyt obsługiwać w tej chwili?...
 Beausire się nastroszył, Nicolina wzruszyła ramionami.
 — A cóż na to odpowiedział korzennik?... zapytał Beausire.
 — Odpowiedział: „Nie wiem czy szlachcic, ale się istotnie Beausire nazywa“.
 — „Czy an mieszka tu gdzie w pobliżu“...zapytał pan.
 — „W tym domu na lewo, na trzeciem piętrze“.
 — ”Proszę co najlepszego temu chłopczykowi: ja płacę“ — powiedział pan. A potem rzekł do mnie: — „Masz tu, malutki, luidora na cukierki, jak te wyjdą“. Włożył mi luidora w rękę; kupiec mi wetknął tę paczkę pod pachę i wyszedłem uradowany. A gdzież mój luidor?...