Strona:PL Dumas - Hrabina Charny.djvu/229

 — O której godzinie?
 — O której się pan załatwisz; kto przybędzie pierwszy, poczeka na drugiego.
 — Pan hrabia ma jakie zajęcie? — zapytał Beausire niespokojnie, widząc, że Cagliostro nie zabiera się wyjść z nim razem.
 — Tak, — odparł Cagliostro, — mam do pomówienia z panną Nicoliną.
 Beausire zrobił ruch znaczący.
 — O! bądź pan spokojny, kochany panie Beausire; szanowałem jej honor, kiedy była młodą dziewicą, tembardziej go uszanuję, kiedy jest matką. Idź, panie Beausire, idź.
 Beausire rzucił Nicolinie spojrzenie, którem zdawał się mowie: „Pani de Beausire, okaż się godną zaufania, jakie pokładam w tobie“.
 Ucałował czule małego Tosia, pożegnał hrabiego Cagliostro z szacunkiem, ale nie bez niepokoju, i wyszedł kiedy zegar na wieży Notre-Dame uderzył trzy kwadranse na dziewiątą.