Strona:PL Dumas - Hrabina Charny.djvu/233

mogą się dostać do gardła i rozkładając się, zacisnąć je niby stryczkiem, co byłoby niebezpieczniejsze.
 — Ależ, — podjął Beausire, przyparty do muru, — może to jest sam hrabia Prowancji?
 — A! kochany panie Beausire, jeżeli margrabia de Favras, który ma w tem interes, ażeby myślano, że on w całej tej sprawie dotyka ręki książęcia krwi, mówił, iż człowiekiem zamaskowanym jest hrabia Prowancji, to rozumiem, bo kto nie umie kłamać, ten nie umie spiskować; ale żebyś pan razem ze swym przyjacielem Tourcatym, wy dwaj biegli, nawykli brać miarę bliźniego swego na stopy, cale i linje, dali się tak zwieść, to nieprawdopodobne.
 — Ani słowa, — rzekł Beausire.
 — Hrabia Prowancji ma pięć stóp, trzy cale i siedem linij, a człowiek zamaskowany pięć stóp i sześć cali.
 — Prawda, — rzekł Beausire, — i ja sam myślałem już o tem; ale jeżeli to nie hrabia Prowancji, to któż to być może?
 — Ba! byłbym szczęśliwy i dumny, kochany panie Beausire, — rzekł Cagliostro, — gdybym cię mógł w tem oświecić, ja co spodziewałem się być oświeconym przez ciebie.
 — Więc, — odezwał się expolicjant, wracając zwolna do swego stanu naturalnego w miarę, jak wracał do rzeczywistości, więc pan hrabia wiesz kto jest ten człowiek?
 — Zdaje mi się.
 — A czy wolno zapytać o?...
 — O jego nazwisko?
 Beausir dał znak głową, że tego właśnie sobie życzy.
 — Nazwisko, zawsze to rzecz ważna, panie de Beausire, i wolałbym, doprawdy, byś pan sam się domyślił.
 — Ja domyślam się już dwa tygodnie.
 — O! bo nikt panu nie dopomaga.
 — Dopomóżcie mi, panie hrabio.
 — I owszem. Czy znasz pan historję Edypa.
 — Nie tęgo, panie hrabio. Byłem na tej sztuce raz, ale ku końcowi czwartego aktu jakoś nieszczęśliwie zasnąłem.
 — Życzę panu zawsze podobnych nieszczęść.
 — A jednak, panie hrabio, dziś mi to na złe wychodzi.
 — Więc ja panu w krótkości opowiem kto to był Edyp.