Strona:PL Dumas - Hrabina Charny.djvu/234

Niegdyś w Tebach rządził król Lajos, ojciec tegoż Edypa, który skutkiem wyroczni porzucił syna niemowlęciem. Przypadek zrządził, że Edyp w podróży napotkał Lajosa, zgoła sobie nieznanego i zaczepiony, mimowolnie go zabił. Przybywszy do Teb, podobał się wdowie królowej Jokaście, i zaślubił ją, nie wiedząc kogo bierze za żonę. Z małżeństwa tego powstało rodzeństwo nowe, bardzo nieszczęśliwe, gdyż synowie Edypa byli mu zarazem braćmi przyrodnimi.
 — Jakąż analogję upatrujesz pan hrabia między historją Edypa, a człowiekiem zamaskowanym?
 — Wielką... poczekaj pan. Chciałeś najsamprzód wiedzieć jego nazwisko.
 — Tak jest.
 — A ja panu stawiam zagadkę. Któryż to z panów dworskich jest wnukiem swego ojca, bratem matki, a stryjem swych sióstr?
 — Aj! — zawołał Beausire, zamyślając się, jak niegdyś Edyp nad zagadką Sfinksa.
 — Pomyśl-no pan, pomyśl, — rzekł Cagliostro.
 — Pomóż mi, panie hrabio.
 — I owszem. Opowiadałem panu historję Edypa. A teraz, czy znasz zdarzenie Lota?
 — Z córkami?
 — Właśnie.
 — Jużciż znam! Ale... zaraz... Tak, tak ;coś to opowiadano o starym Ludwiku XV i o jego córce, pani Adelajdzie!
 — Trafiasz pan.
 — Więc tym człowiekiem zamaskowanym byłby...
 — Pięć stóp sześć cali...
 — Hrabia Ludwik Nay...
 — Ciszej, bo i trawy mają uszy.
 Beausire przerwał nazwisko.
 — A teraz, kiedy nie mamy już wątpliwości co do spiskowców zamaskowanych, albo niezamaskowanych, — rzekł Cagliostro, — przejdźmy do celu spisku.
 Beausire dał znak głową, że gotów odpowiadać.
 — Celem spisku jest porwanie króla, nieprawdaż, panie Beausire.
 — Tak jest.
 — I uprowadzenie go do Peronne.