Strona:PL Dumas - Hrabina Charny.djvu/256

Niema w tem żadnej tajemnicy, byłem nauczycielem pana Veto.
 — Jakto, pana Veto? Kogóż wy nazywacie panem Vato?...
 — Alboż nie wiecie, że tak nazywają króla?
 — Ba!... — rzekł nieznajomy, — alboż to was wezwano do Paryża dla jakiejś roboty w rodzaju tej, którą wykonaliście, kiedym was spotkał pierwszy raz. Kiedyście to ozamczali jakieś drzwi sekretne u tego wielkiego pana, coście nawet nie umieli powiedzieć, gdzie mieszka.
 Teraz także chodziło o drzwi, ale u króla. I zamiast o drzwi od schodów, chodziło o drzwi od szafy.
 — I chcecie wmówić we mnie, że król, który bawi się w ślusarstwo, posyłał aż po was, by mu drzwi ozamczyć. Co znowu!
 — Jednak tak jest. Przysłał po mnie do Wersalu swego czeladnika, którego wziął sobie do pomocy, a który umiał mniej jeszcze od niego.
 — No i cóżeście robili, przybywszy do króla?
 — Weszliśmy do kuźni: król dał mi zamek wcale nieźle zaczęty, ale uwikłany w sprężyny. Spojrzałem, i już wiedziałem, co mu jest. „Zostawcie mnie tylko samego, rzekłem, a za godzinę chodzić będzie jak na kółkach. Wiec król odszedł z tym djabelskim czeladnikiem.
 — Wielkiemi schodami? — zapytał niedbale płatnerz.
 — Nie, małemi schodami, sekretnemi, które prowadzą do jego gabinetu. Kiedym skończył, powiedziałem sobie. „Ta szafa, to tylko wykręt; oni się tam zamknęli żeby knuć jakiś spisek. Zejdę pocichu; otworzę drzwi od gabinetu, brzdęk! i zobaczę co robią“.
 — A cóż oni robili? — zapytał nieznajomy.
 — Akurat! podsłuchiwali zapewne. Jużciż ja, rozumiecie, nie chodzę jak baletnik udali jakoby szli naprzeciw mnie i w chwili, gdy miałem wziąć za klamkę, drzwi się otwarły.
 — “Aha! to ty, Gamain! — odezwał się król.
 — „Ja, Najjaśniejszy Panie — odpowiedziałem skończyłem.
 — „I my takżeśmy skończyli — powiedział — pojdź, dam ci teraz inną robotę.“
 I prędko przeprowadzili mnie przez gabinet; ale ja