Strona:PL Dumas - Hrabina Charny.djvu/304

 Klucznik otworzył jedne drzwi, przepuścił nieznajomego, przeszedł sam i drzwi za nim zamknął.
 Zdawał się przypatrywać temu nieznajomemu ciekawie, jak gdyby oczekiwał aż ten lada chwila wyda mu jakieś ważne zlecenie.
 Postąpili dwanaście schodów i zapuścili się w korytarz podziemny.
 Pokazały się drugie drzwi, które klucznik otworzył i zamknął jak pierwsze.
 Znaleźli się wtedy jakby w jakiej sieni, z której znowu schody prowadziły w głąb ciemnego korytarza, a przekonawszy się, że mrok jego jest równie samotny jak niemy:
 — Czy ty jesteś klucznik Ludwik?... — zapytał.
 — Ja.
 — Brat loży Amerykańskiej?...
 — Tak.
 — Umieszczony tu zostałeś przed tygodniem przez rękę niewidzialną dla dopełnienia dzieła niewiadomego?...
 — Tak.
 — Czy gotów jesteś spełnić to dzieło?...
 — Gotów.
 — Masz odebrać rozkazy od człowieka...
 — Tak, od mesjasza.
 — Po czem masz go poznać?...
 — Po trzech głoskach na tablicy.
 — Ja jestem tym człowiekiem, a oto te głoski.
 I na te słowa przybyły roztworzył żabot swój koronkowy, i ukazał na piersiach trzy głoski, których wpływ wskazywaliśmy już dawniej w ciągu tych opowiadań: L. P. D.
 — Mistrzu!... — rzekł klucznik schylając się. — jestem na twoje rozkazy.
 — Dobrze. Otwórz mi więzienie margrabiego de Favras i trzymaj się w gotowości.
 Klucznik schylił się bez odpowiedzi, poszedł przodem, aby oświetlić drogę, i zatrzymując się przed niskiemi drzwiami.
 — Tu, rzekł.