Strona:PL Dumas - Hrabina Charny.djvu/313

 Po dziesięciu minutach ujrzano czterech grenadierów.
 Za niemi szedł margrabia de Favras.
 Za nim ośmiu innych kroczyło.
 Więzień wszedł wśród jednej z tych przerażających ciszy, jakie umieją zrobić dwa tysiące ludzi zebranych w jednej komnacie wówczas, gdy ukazuje się nareszcie człowiek, lub rzecz, będąca przedmiotem ogólnego oczekiwania.
 Fizjognomja zupełnie spokojna, ubranie najstaranniejsza: miał na sobie frak jedwabny haftowany perłowo, kamizelkę białą atłasową, spodnie takież jak frak, pończochy jedwabne, trzewiki ze sprzączkami i krzyż Ś-go Ludwika w dziurce. Uczesany był z rzadką zalotnością.
 Na ten krótki czas jakiego potrzebował margrabia de Favras, ażeby przejść ode drzwi do ławy oskarżonych, wstrzymały się wszystkie oddechy.
 Upłynęło kilka sekund pomiędzy przybyciem oskarżonego, a pierwszemi słowy, jakie przemówił doń przewodniczący.
 Nareszcie, czyniąc ręką, co było zgoła niepotrzebnem, znak, jaki zwykle czynią sędziowie dla nakazania milczenia, zapytał głosem wzruszonym:
 — Kto jesteś?
 — Jestem oskarżonym i więźniem — odparł de Favras z największym spokojem.
 — Jak się nazywasz?
 — Tomasz Mahi, margrabia de Favras.
 — Skąd pochodzisz?
 — Z Blois.
 — Twój stan?
 — Pułkownik w służbie królewskiej.
 — Gdzie mieszkasz?
 — Na placu Królewskim, nr. 21.
 — Ile masz lat?
 — Czterdzieści sześć.
 — Usiądź.
 Margrabia usiadł.
 Wtedy dopiero oddech zdawał się wracać obecnym a w po-