Strona:PL Dumas - Hrabina Charny.djvu/316

 — A no... osadźcie sami, panie margrabio.
 Jakiś hałas niebawem dał się słyszeć na wyższych piętrach; drzwi otwierały się i zamykały, kolby uderzały o podłogę.
 — Aha! — rzekł Favras — to dla mnie cały ten hałas?
 — Przychodzą odczytać wam wyrok, panie margrabio.
 — Do licha! postarajże się, ażeby pan protokulista dał mi czas wciągnąć spodnie.
 Klucznik wyszedł i drzwi zamknał za sobą.
 Przez ten czas margrabia włożył pończochy, trzewiki i spodnie.
 Stanął na tym punkcie ubrania, kiedy drzwi się otworzyły. Nie uważał za właściwe posuwać dalej stroju i czekał.
 Był istotnie pięknym, z głową w tył odrzuconą, z włosami przez pół rozczochranemi, z żabotem koronkowym, otwartym na piersiach.
 W chwili, gdy protokulista wszedł, Favras opuszczał kołnierz od koszuli na ramiona.
 — Widzisz pan — rzekł do protokulisty — czekałem na was i to w postawie bojowej.
 I przeciągnął ręką po gołej szyi, gotowej do miecza arystokratycznego lub nieszlacheckiego stryczka.
 — Słucham więc pana — dokończył.
 Protokulista czytał, a raczej bąkał wyrok.
 Margrabia skazany został na śmierć; miał odbyć pokutę przed kościołem Notre-Dame, a następnie być powieszony na Greve.
 Favras wysłuchał całego czytania z największym spokojem, i nie zmarszczył brwi nawet na wyraz „powieszony“, tak przykry dla ucha szlacheckiego.
 Tylko po chwili milczenia, patrząc w twarz protokuliście:
 — Oh! panie — rzekł doń — jakże mi cię żal, żeś był zmuszony skazać człowieka na mocy takich dowodów.
 Protokulista wyminął odpowiedź.
 — Wiecie zapewne, panie margrabio — powiedział — że pozostaje wam tylko pociecha religijna.
 — Mylicie się, panie — odparł skazany — pozostaje mi jeszcze ta, którą czerpię we własnem sumieniu.