Strona:PL Dumas - Hrabina Charny.djvu/319

 Cóż wreszcie miał mu do powiedzenia ów człowiek.
 Nie myślał już o tem, i czyniąc przyjazny gest ręką klucznikowi Ludwikowi, rzekł:
 — Idę więc z wami, panowie!
 U drzwi czekał woźny.
 Woźny poszedł naprzód, za nim Favras: następnie dwaj ludzie ponurzy.
 Smutny orszak skierował się ku drzwiom innym.
 Tam oczekiwał oddział gwardji narodowej.
 Wtedy woźny sądu kryminalnego powiedział do skazanego:
 — Panie, oddajcie mi wasz krzyż świętego Ludwika.
 — Zdawało mi się, że jestem skazany na śmierć, nie na degradację — rzekł Favras.
 — Taki rozkaz, panie — odparł woźny.
 Favras odpiął krzyż i nie chcąc oddawać go słudze sadowemu, złożył go w ręce sierżanta, dowodzącego oddziałem gwardji narodowej.
 — Dobrze — rzekł woźny, nie nastawając na to, aby mu krzyż był osobiście wręczonym, — teraz idźmy.
 Postąpiono dwadzieścia schodów w górę i zatrzymano się przede drzwiami dębowemi, okutemi żelazem. Były to jedno z tych drzwi, na widok których szpik zamiera w kościach; jedne z tych, jakich dwoje lub troje stoi na drodze do grobu, jedne z tych, po za któremi, nie wiedząc, co cię czoka, domyślasz się rzeczy strasznej.
 Drzwi się otworzyły.
 Nie dano nawet czasu wejść Favrasowi, wepchnięto go.
 I drzwi zatrzasnęły się nagle, jakby pod naciśnięciem ręki żelaznej.
 Favras znalazł się w komnacie torturowej.
 — O! o! panowie — rzekł, blednąc lekko — kiedy tu prowadzą kogo, uprzedzają go o tem przynajmniej.
 Jeszcze nie dokończył tych słów, kiedy dwaj ludzie, idący za nim, rzucili się nań, zerwali mu frak i kamizelkę, rozwiązali krawat tak artystycznie ułożony, i ręce w tył związali., Tylko ten. który, jak mu, się wydawało, dawał znaki w celi,