Strona:PL Dumas - Hrabina Charny.djvu/326

 Rozdzielono pochodnie żołnierzom, tworzącym linię; oświetlono wszystkie okna na placu: sama tylko szubienica pozostawała w tajemnym i strasznym mroku.
 Ukazanie się skazanego powitano jednogłośnym krzykiem i ogromnym ruchem, jaki wszczął się wśród pięćdziesięciu tysięcy ludzi, zalegających plac.
 Teraz byli już pewni, że się nie wymknął i nie wymknie.
 Favras rzucił okiem koło siebie.
 I rzekł do siebie z tym uśmiechem ironicznym, który był mu właściwym:
 — Ani jednej karety! O! szlachta ma słabą pamięć: grzeczniejszą była dla hrabiego Horna niż dla mnie.
 — Bo hrabia Horn był zabójca, a ty jesteś męczennikiem — odpowiedział głos jakiś.
 Favras obrócił się i poznał przekupnia, którego już dwa razy spotkał na drodze.
 — Bądź zdrów, panie! — rzekł doń Favras; — spodziewam się, że w razie potrzeby świadczyć będziesz za mną.
 I krokiem pewnym zszedł po stopniach, idąc ku rusztowaniu.
 W chwili, gdy zstępował na pierwszy stopień szubienicy, jakiś głos krzyknął:
 — Skacz, margrabio!
 Głos poważny i dźwięczny skazanego odpowiedział:
 — Obywatele, ja umieram niewinnym; módlcie się za mną!
 Na czwartym stopniu zatrzymał się znowu, i tonem równie pewnym i równie wzniosłym jak za pierwszym razem:
 — Obywatele! — powtórzył — proszę was o wspomnienie w modlitwach waszych... Umieram niewinny!
 Na ósmym stopniu, to jest na tym, z którego miał być zrzucony:
 — Obywatele! — zawołał po raz trzeci — umieram niewinny; módlcie się za mną!
 — Ależ — powiedział doń jeden z dwóch pomocników kata, idący obok niego — czyż pan nie chcesz być ocalonym?