Strona:PL Dumas - Hrabina Charny.djvu/330

którym daremnie walczą temperamenty nasilniejsze; barwa ciemna i szara, oczy zmęczone, czerwone, policzki zwiędłe, początek ociężałej i niezdrowej otyłości; — takim wydawał się człowiek, którego stawiamy przed oczy czytelnika.
 Przybywszy do kresu alei, przejechał bez wahania bramę, prowadzącą w dziedziniec pałacowy, mierząc oczyma głębię tego dziedzińca.
 Na prawo, pomiędzy dwoma budynkami, czekał nań drugi człowiek.
 Dał znak jeźdźcowi, ażeby się przybliżył.
 Brama stała otworem; człowiek oczekujący wszedł pod tę bramę; jeździec udał się za nim i znalazł się w drugim dziedzińcu.
 Tam przewodnik zatrzymał się. Potem spojrzał dokoła i, widząc, że dziedziniec jest zupełnie pusty, podszedł do jeźdźca z kapeluszem w ręku.
 Jeździec podjechał nieco ku niemu, i schylając się nad szyję konia, zapytał:
 — Czy pan Weber?
 — Pan hrabia de Mirabeau? — odpowiedział tenże.
 — Ja sam — potwierdził jeździec.
 I lekko, jak na jego figurę, zeskoczył z konia.
 — Niech pan hrabia raczy wejść — rzekł żywo Weber — i poczekać chwilę, aż konia zaprowadzę do stajni.
 Jednocześnie otworzył drzwi do salonu, którego drugie okna i drzwi wychodziły na park.
 Mirabeau wszedł do salonu, i tych kilku minut samotności użył na odpięcie pewnego rodzaju kamaszy skórzanych, po usunięciu których ukazały się na jego nogach pończochy jedwabne nie tknięte i trzewiki nieposzlakowanego blasku.
 W pięć minut powrócił Weber.
 — Proszę pana hrabiego — rzekł — królowa oczekuje.
 — Królowa mnie oczekuje! — odpowiedział Mirabeau; — byłżebym tak nieszczęśliwym, że dałem na siebie czekać? Zdaje mi się jednak, żem się na czas stawił.
 — Chciałem powiedzieć, że królowa niecierpliwie wygląda zobaczenia się z panem hrabią... Proszę.