Strona:PL Dumas - Hrabina Charny.djvu/34

 Lekki dreszcz przebiegł po całem ciele królowej. Westchnęła, otworzyła oczy, zebrała myśli, przypomniała sobie okropną wróżbę i, czując przy sobie kobietę, zarzuciła jej ręce na szyję, krzycząc;
 — Ratuj mnie, ratuj!
 — Wasza Królewska Mość nie potrzebuje ratunku, bo jest wśród przyjaciół — odpowiedziała Andrea.
 — A! to hrabina de Charny! — zawołała królowa, puszczając Andreę, którą trzymała w uścisku.
 Ani ten ruch, ani uczucie, które go wywołało, nie uszły baczności Andrei.
 Ale pozostała niewzruszona, prawie apatyczna.
 Potem, cofając się o krok wstecz, zapytała;
 — Czy królowa rozkaże, abym jej pomogła się rozebrać?
 — Nie, hrabino... dziękuję... — odpowiedziała Marja-Antonina głosem zmienionym; — rozbiorę się sama... Wróć do siebie, potrzebujesz snu zapewne.
 — Wrócę do siebie nie dlatego, żeby spać — odpowiedziała Andrea — ale żeby czuwać nad snem Waszej Królewskiej Mości.
 I, skłoniwszy się królowej, odeszła do siebie tym krokiem wolnym i uroczystym, jakim chodziłyby posągi, gdyby chodzić mogły.