Strona:PL Dumas - Hrabina Charny.djvu/377

 Pitoux obejrzał się dokoła, aby zobaczyć, czy znak istotnie się do niego stosował.
 Katarzyna uśmiechnęła się i powtórzyła wezwanie, nie było więc wątpliwości.
 Pitoux schował szpadę do pochwy, zdjął kapelusz trójgraniasty, i z głową odkrytą zbliżył się do dziewczęcia.
 Względem generała Lafayetta Pitoux byłby poprostu przyłożył rękę do kapelusza.
 — A! panie Pitoux — rzekła doń Katarzyna — nie poznałam cię. Jak dobrze wyglądasz pan w tym mundurze.
 I dodała cichutko;
 — Dziękuję, dziękuję, mój dobry Ludwiku; jakiś ty dobry, i jak cię za to kocham! I wziąwszy rękę kapitana gwardji, uścisnęła ją w swoich.
 Łuna migała przed oczyma Pitoux; kapelusz mu z drugiej ręki upadł na ziemie, a może przy kapeluszu upadłby i stał zakochany, kiedy wtem hałas w połączeniu z wrzawą gróźb zabrzmiał od ulicy Soissons.
 Jakakolwiek była przyczyna tego hałasu, Pitoux skorzystał z tego wypadku.
 Wyjął rękę z rąk Katarzyny, podniósł kapelusz, siadł na koń i krzyknąwszy: „do broni!“ stanął na czele swych trzydziestu trzech ludzi.
 Powiedzmy, skąd wszczął się ten hałas i te groźby.
 Wiemy, że ksiądz Fortier zaproszony został do odprawienia mszy federacyjnej na ołtarzu ojczyzny, i że wszelkie przyrządy kościelne przeniesione być miały z kościoła na nowy ołtarz, w pośrodku rynku.
 Rozkazy stosujące się do tej części obrzędu, wydał pan de Longpre, mer miejscowy.
 Pan de Longpre, jak sobie przypominamy, miał już raz sprawę z księdzem Fortier, kiedy Pitoux, z rozkazem generała Lafayetta w ręku, zażądał siły zbrojnej dla otrzymania broni, zachowywanej przez księdza Fortier.
 Otóż pan de Longpre, tak jak i wszyscy znał charakter księdza Fortier; znał go jako upartego aż do zaciętości, drażliwego aż do gniewu.