Strona:PL Dumas - Hrabina Charny.djvu/380

 — Precz stad!... — krzyknął, wznosząc rękę z groźnym giestem; precz!... heretycy, bezbożni, hugonoci; precz amalecyci, sodomici, gomorejczycy!... odstąpcie od progu sługi Pańskiego!...
 Powstał wielki szmer w tłumie, szmer wcale niekorzystny dla księdza Fortier.
 — Przepraszam — rzekł pan de Longpre głosem łagodnym, któremu nadał akcent ile być może najbardziej przekonywający przepraszam, księże proboszczu; chcieliśmy się tylko dowiedzieć, czy chcecie, czy nie chcecie odprawiać mszy przed ołtarzem ojczyzny?...
 — Czy chce odprawić msze przed ołtarzem ojczyzny?... wykrzyknął ksiądz, wpadając w jedno z tych świątobliwych oburzeń, do których był tak skłonnym; — czy chce uprawnić bunt, rokosz, niewdzięczność?... czy chce prosić Boga, aby przeklął cnotę a błogosławił grzech?... Pan tego nie mogłeś się spodziewać, panie merze!... Chcesz się dowiedzieć, czy będę odprawiał waszą mszę świetokradzką; otóż po trzykroć nie!...
 — Dobrze, księże proboszczu — odparł mer; — jesteś wolnym i nikt cie zmusić nie może.
 — Zbytek dobroci, panie merze.
 I ze śmiechem najzuchwalszym począł zamykać drzwi przed nosem władz.
 Już drzwi miały się obrócić tyłem do zgromadzenia, kiedy człowiek jakiś przedarł się z tłumu, potężnym ruchem odepchnął drzwi w trzech czwartych przymknięte, i omało nie przewrócił księdza.
 Był to Billot, blady ze złości, z czołem namarszczonem, zębami zgrzytąjącemi.
 Billot, jak sobie przypominamy, był filozofem, i jako taki, nienawidził księży.
 Zaległo głębokie milczenie. Pojmowano, że zajdzie coś strasznego między dwoma ludźmi.
 A jednak Billot tak gwałtownie odepchnąwszy drzwi, począł głosem spokojnym, prawie łagodnym:
 — Przepraszam, panie merze — zapytał — jak to pan po-