Strona:PL Dumas - Hrabina Charny.djvu/396

 — Do widzenia, Katarzyno — rzekł — nie zapominaj, że jesteś moją.
 — O! tak, tak — odpowiedziała dziewica — ale uciekaj, uciekaj!
 — Tak, uciekaj pan, uciekaj! — wołał Pitoux.
 Usłyszano skok Izydora na ziemie, potem pęd szybki konia, petem pierwszy strzał, następnie drugi.
 Katarzyna krzyknęła i upadła na ręce Pitoux.
 Ten, z szyja wyciągniętą, nasłuchiwał dalej. Usłyszawszy cwał rumaka, oddalającego się bez zwolnienia, rzekł:
 — Dobrze! jest nadzieja; nie celuje się tak po nocy jak w dzień.
 I podnosząc Katarzynę, chciał ja zanieść do pokoju.
 — Pitoux — rzekła Katarzyna — czy masz mnie gdzie ukryć?
 — O! mam — zawołał Pitoux.
 — Więc mnie zaprowadź.
 — Do domu?...
 — Za pięć minut, spodziewam się, wyjdę z tego domu i nie wrócę nigdy.
 — Ależ ojciec?...
 — Wszystko zerwane między mną i człowiekiem, który mi chciał zabić kochanka.
 — Jednakże, panno Katarzyno... — zauważył Pitoux.
 — Więc nie chcesz mi towarzyszyć, Pitoux? — zapytała Katarzyna, usuwając rękę młodzieńca.
 — O! niech mnie Bóg broni, panienko, ażebym cię miał opuścić!
 — Więc chodź za mną.
 I Katarzyna, idąc przodem, przeszła z podwórza do ogrodu.
 Katarzyna otworzyła furtkę, zamknęła na dwa spusty za sobą i Pitoux, a klucz rzuciła w studnie przypartą do muru.
 I znikli oboje, a Bóg tylko wiedział, gdzie Katarzyna znalazła schronienie, jakie jej przyobiecał Pitoux.