Strona:PL Dumas - Hrabina Charny.djvu/40

jakby nie całkiem obcy jeźdźcowi, sprawiły, że ten, jakkolwiek spieszno mu było, zatrzymał konia.
 — Moje dziecko, — rzekł dobrotliwie, kto ty jesteś i jak możesz puszczać się po nocy w tak daleką drogę?
 — Ja się pana nie pytam kto jesteś, pytam o drogę, u celu której dowiem się, czy ojciec mój żyje, czy zginął.
 W głosie tym prawie jeszcze dziecinnym, była moc pewna, która jeźdźca uderzyła.
 — Mój kochany, do Paryża jest ta, którą jedziemy, odpowiedział, niedobrze ją znam, bom w Paryżu był tylko dwa razy, ale niemniej pewny jestem, że to ta, którą jedziemy.
 Sebastjan cofnął się krokiem wstecz i podziękował.
 Konie potrzebowały się wyparskać, jeździec, zdający się panem, pojechał, ale wolniej niż poprzednio.
 Lokaj podążył za nim.
 — Czy pan wicehrabia poznał tego chłopca? — zapytał.
 — Nie; zdaje mi się jednak....
 — Jakto, nie poznał pan wicehrabia młodego Sebastjana Gilberta, który jest na pensji księdza Fortiera?
 — Sebastjan Gilbert?
 — Przychodził on czasami do dworku panny Katarzyny z tym drągalem Pitoux.
 — A prawda, masz słuszność.
 Zatrzymał się więc, i zawracając konia, zapytał.
 — Czy to ty, Sebastjanie?
 — Tak panie Izydorze — odpowiedział chłopiec, bo także poznał jeźdźca odrazu.
 — A pójdźżeż tu bliżej, kochany malcze!... — rzekł jeździec, i powiedz mi jakim sposobem znajduję cię samego na drodze, o tej porze?
 — Jużem raz powiedział panu, panie Izydorze, iż idę do Paryża dowiedzieć się, czy ojciec mój zabity lub też czy żyje jeszcze?
 — Biedne dziecko, odezwał się Izydor z głębokiem uczuciem smutku, ja jadę do Paryża, z tejże samej przyczyny; tylko, że ja już nie wątpię...
 — Tak, wiem... brat pański?...
 — Jeden z moich braci... Jerzy... zabity zastał wczoraj rano w Wersalu!
 — Ach! panie de Charny!...