Strona:PL Dumas - Hrabina Charny.djvu/400

ROZDZIAŁ XIX.

WIELKA ZDRADA PANA DE MIRABEAU.

 Przypominamy sobie ostatnie słowa pana de Mirabeau, wyrzeczone do królowej w chwili, gdy rozstając się z nim w Saint-Cloud, podała mu rękę do pocałowania:
 — Ten pocałunek, Najjaśniejsza pani, ocali monarchję!
 Obietnicę tę, dana przez Prometeusza Junonie, bliskiej zdetronizowania, należało urzeczywistnić.
 Mirabeau podjął walkę ufny w swa moc, nie zważając, że po tylu nieroztropnościach i trzech spiskach chybionych, wyprawiają go na walkę niepodobna.
 Być może, Mirabeau, co byłoby roztropniejszem, byłby walczył czas jakiś jeszcze pod osłona maski, ale nazajutrz po dniu przyjęcia u królowej, przyszedłszy na Zgromadzenie, spostrzegł gromadki ludzi i usłyszał krzyki.
 Zbliżył się do tych grup i zapytał o przyczynę wrzasków.
 Podawano sobie broszurki.
 Potom, od czasu do czasu głos jakiś krzyczał:
 — Wielka zdrada pana de Mirabeau! Wielka zdrada pana de Mirabeau!
 — Aha! — rzekł, dobywając z kieszeni sztukę monety — zdaje mi się, że to mnie dotyczy!... Mój przyjacielu — rzekł do kolportera, rozdającego broszurki — co kosztuje ta „wielka zdrada?“
 Kolporter spojrzał mu w twarz.
 — Panie hrabio — rzekł — ja rozdaję je darmo.
 I dodał ciszej:
 — A broszura wyszła w stu tysiącach egzemplarzy.