Strona:PL Dumas - Hrabina Charny.djvu/405

 W trzeciej części alei wielkiej, młoda kobieta, trzymająca w ręku gałązkę werweny, której wdychała woń, gromadziła kółko osób przy sobie.
 Miejsce było wolne po lewej stronie: Mirabeau wziął krzesło i przy niej usiadł.
 Połowa otaczających wstała i odeszła.
 Mirabeau, na oddalających się patrzył z uśmiechem.
 Młoda kobieta podała mu rękę.
 — A!... baronowo — rzekł — nie obawiasz się pani zarazie się ode mnie?...
 — Kochany hrabio — odparła młoda kobieta — zapewniają, że przechylasz się ku nam, ja cię zatem pociągam.
 Mirabeau umiechnął się i przez trzy kwadranse rozmawiał z młodą kobietą, którą była Anna Ludwika Germana Necker, baronowa de Stael.
 A po trzech kwadransach, dobywając zegarek, wyrzekł;
 — Przepraszam cię, baronowo, Barnave mówił przeciwko mnie: mówił już z godziną, kiedy ja wychodziłem ze Zgromadzenia: ja z panią mam zaszczyt rozmawiać już ze trzy kwadranse: oskarżyciel więc mój mówi już ze dwie godziny: mowa jego zmierza do końca, muszą mu odpowiedzieć.
 — Idź pan, odpowiadaj — rzekła baronowa — a odważnie!...
 — Daj mi pani tą gałązką werweny, pani baronowo — rzekł Mirabeau — będzie mi ona służyła za talizman.
 — Uważaj, kochany hrabio, że werwena jest drzewem libacji pogrzebowych.
 — Nic nie szkodzi, proszą o nią; dobrze jest być uwieńczonym jak męczennik, kiedy człowiek idzie do cyrku.
 — Co prawda rzekła pani Stael — trudno być głupszym niż Zgromadzenie wczorajsze.
 — O!... baronowo — odpowiedział Mirabeau — pocóż to datować?...
 I biorąc z jej rąk gałązką werweny, którą mu ofiarowała w nagrodą zapewne za to dowcipne słówko, Mirabeau skłonił się elegancko, i poszedł na Zgromadzenie.