Strona:PL Dumas - Hrabina Charny.djvu/414

 Mirabeau zrozumiał go; zresztą i jego życzenie zgadzało się z życzeniem Gilberta.
 — Czytałeś pan w myślach naszych — rzekł on. — Wiedząc, że dom ten zamieszkiwał przyjaciel ludzi, ciekawi byliśmy go obejrzeć.
 — A ciekawość wasza, panowie, zwiększy się, gdy powiem — dodał młodzieniec — że podczas pobytu ojca zaszczyconym był dom ten kilka razy odwiedzinami jego sławnego syna, który, jeśli mamy wierzyć podaniu, nie był przyjęty, jak na to zasługiwał i jakbyśmy go przyjęli, gdyby miał tęż sama co i wy panowie chęć, której pośpieszam zadość uczynić.
 I skłoniwszy się, młodzieniec odsunął kratę dwom odwiedzającym.
 Ale Kartusz nie chciał dać im używać ofiarowanej gościnności, wypadł z budy, szczekając zajadle.
 Młodzieniec rzucił się między psa i tego ze swych gości, na którego zwierzę najwięcej było zawzięte.
 Ale Mirabeau odsunął go ręka.
 — Panie — rzekł — psy i ludzie bardzo na mnie ujadali; ludzie kąsali niekiedy, psy nigdy. Zresztą utrzymują, że wzrok ludzki ma władzę nad zwierzętami; pozwól mi pan, proszę, zrobić doświadczenie.
 — Panie — rzekł żywo młodzieniec — Kartusz bardzo zły, uprzedzam.
 — Pozwól pan, pozwól — odrzekł Mirabeau — z gorszemi bestiami codzień mam do czynienia, i dziś jeszcze odniosłem zwycięstwo nad całą sforą psów.
 — Tak — rzekł Gilbert — ale do tej sfory możesz pan mówić, a nikt nie zaprzecza potęgi twego słowa.
 — Doktorze, sądziłem, że jesteś zwolennikiem magnetyzmu.
 — Bezwątpienia. Więc cóż z tego?
 — W takim razie powinieneś uznawać potęgę spojrzenia. Pozwól mi zamagnetyzować Kartusza.
 Mirabeau mówił tonem przekonywującym, i dobrze przez wyższe umysły rozumianym.
 — Zaczynaj hrabio — rzekł Gilbert.