Strona:PL Dumas - Hrabina Charny.djvu/421

potem tu przeniesiona, aby spocząć razem ze swym

godnym synem,

Wiktorem de Riquetti, margrabią de Mirabeau,

zwanym Przyjacielem Ludzi,

urodzonym w Prowancji, 4 października 1715;

zmarłym w Argenteuil, 11 lipca 1789.

Módlcie się za ich dusze.

 Religja śmierci tak jest potężną, że doktór Gilbert szukał przez chwile w swej pamięci, czy nie zna jakiej modlitwy, którąby uczynił zadość wezwaniu, jakie każdemu chrześcianinowi przesyłał ten kamień grobowy.
 Ale, jeśli kiedykolwiek Gilbert w dzieciństwie umiał przemawiać językiem pokory i wiary, to zwątpienie, ta gangrena ostatniego wieku, wymazało wszystkie litery z tej żyjącej księgi, a napisało natomiast sofizmaty i paradoksy.
 Czując, że serce ma suche, a usta milczące, podniósł oczy i ujrzał dwie łzy spływające po obliczu Mirabeau, zoranem namiętnościami, jak lawą powierzchnia wulkanu.
 Te dwie łzy dziwnie wzruszyły Gilberta, podszedł i uścisnął rękę Mirabeau.
 Mirabeau zrozumiał.
 Łzy wylewane za ojcem, który go więził i dręczył, byłyby niepojęte lub przymuszone.
 Pośpieszył więc z wyjaśnieniem Gilbertowi przyczyny rozrzewnienia.
 — Zacna to była kobieta — rzekł — Franciszka de Castellane, matka mego ojca.Kedy wszyscy nazywali mnie ohydnym, ona mówiła tylko, że jestem brzydkim; kiedy wszyscy mnie nienawidzili, ona prawie kochałała! Ale nadewszystko kochała swego syna. Dlatego widzisz, kochany Gilbercie, złączyłem ich razem. Mnie z kim połączą? Czyje kości obok moich spoczną. Nie mam nawet psa, któryby mnie kochał!
 I zaśmiał się boleśnie.
 — Panie — odezwał się głos tępy — nikt nie śmieje się w kościele!