Strona:PL Dumas - Hrabina Charny.djvu/427

ROZDZIAŁ XXIII.

WPŁYW NIEZNAJOMEJ DAMY.

 Mirabeau odwrócił się, zadrżawszy.
 Tym, kto mu położył rękę na ramieniu, był Gilbert.
 — A! — rzekł Mirabeau — to ty, doktorze?
 — Tak — odezwał się Gilbert — obejrzałem dziecko.
 — I masz nadzieje je ocalić?
 — Lekarz nigdy, wobec śmierci nawet, nie powinien tracić nadziei.
 — Do djabła! — rzekł Mirabeau — to znaczy, że choroba jest niebezpieczna.
 — Śmiertelna, kochany hrabio.
 — Cóż to za choroba?
 — Pragnąłem właśnie powiedzieć panu kilka o tem szczegółów; będą one zajmujące dla człowieka, który nie wiedząc, na co się naraża, powziął zamiar mieszkać w tym zamku.
 — Jak to! — rzekł Mirabeau — chcesz mi pan powiedzieć, że tu zaraza jaka panuje.
 — Nie, ale powiem, jak biedne dziecko dostało febry, z której według wszelkiego prawdopodobeństwa umrze za tydzień. Matka kosiła w zamku siano z ogrodnikiem, i ażeby być wolniejszą, położyła dziecko nad rowem pełnym wody stojącej, poczciwa kobieta, nie mając wyobrażenia o podwójnym ruchu ziemi, położyła małe stworzonko w cieniu, nie domyślając się, że za pół godziny cień ustąpi słońcu. Kiedy przyszła po dziecko przyciągnięta jego krzykiem, zastała je podwójnie porażonem; uderzeniem słońca na mózg, i wessaniem błotnych wyziewów, które sprowadziły rodzaj zatrucia zwanego bagniskowem.