Strona:PL Dumas - Hrabina Charny.djvu/459

 Prawie jednocześnie z Pitoux wyszedł Sebastjan ze swego pokoju.
 Sebastjan nie był już dzieckiem; był to śliczny młody chłopiec szesnasto, siedemnastoletni, którego kasztanowate włosy twarz okalały, a oczy niebieskie rzucały pierwsze ognie młodzieńcze, złociste, jak promienie dnia wschodzącego.
 — Oto jestem — rzekł uradowany do Ludwika — jedźmy.
 Pitoux patrzał na niego z tak wielką radością, połączoną ze zdziwieniem, że Sebastjan drugi raz zaproszenie swe musiał powtórzyć.
 Pitoux podążył za młodym chłopcem, doszedłszy do kraty, rzekł do Sebastjana:
 — A!... wiesz przecie, że nie znam potrzebnego adresu.
 — Bądź spokojny — odparł Sebastjan.
 Zwracając się do woźnicy wyrzekł:
 — Ulica Coq-Heron. Nr. 0. pierwsza brama jadąc od ulicy Coquillere.
 Adres ten w niczem nie objaśnił Pitoux.
 Wsiadł do powozu, nie czyniąc żadnych uwag.
 — Mój drogi Pitoux — powiedział Sebastjan — jeżeli osoba, do której jadą jest w domu, zostanę tam zapewne godziną, a może i dłużej.
 — Nie krepuj się tem, Sebastjanie — odrzekł Pitoux, otwierając szerokie usta do uśmiechu — wypadek to przewidziany. Hej!... woźnico!... zatrzymaj się.
 W rzeczy samej przejeżdżano koło piekarza; woźnica zatrzymał się, Pitoux wysiadł, kupił bochenek chleba dwufuntowy i wsiadł znowu.
 Troszkę dalej, Pitoux zatrzymał dorożką przed szynkiem.
 Kupił butelką wina i znów usiadł obok Sebastjana.
 Nakoniec stanęli przed sklepem z wędlinami, a Pitoux kupił salcesonu wieprzowego.
 — Teraz — rzekł — jedź prosto na ulicą Coq-Heron, mam wszystko co mi potrzeba.
 — Dobrze — rzekł Sebastjan — rozumiem cię teraz i jestem zupełnie spokojny.