Strona:PL Dumas - Hrabina Charny.djvu/46

 I dodał tak cicho, że go tylko ona dosłyszeć mogła:
 — Chcę cię nazywać matką!...
 Kobieta wydała okrzyk, chwyciła głowę chłopca w obie ręce i jakby zdjęta nagłem objawieniem, żywo przycisnęła go do siebie, a gorące usta do jego czoła przycisnęła.
 Potem jakby lękając się z kolei, by kto nie nadszedł i nie zabrał jej dziecka, które odnalazła, wciągnęła go do karety, posadziła z przeciwległej strony, zatrzasnęła drzwiczki i spuszczając szybę, którą zaraz potem zasunęła, zawołała:
 — Do domu! — Ulica Coq-Heron Nr. 9, pierwsza brama od ulicy Platriere.
 I zwracając się do chłopca, zapytała:
 — Imię twoje?
 — Sebastjan.
 — O! pójdź, Sebastjanie, pójdź tu... do mego serca!
 I opadając w tył, jak gdyby zemdleć miała.
 — O! — wyrzekła zcicha — cóż to jest za nowe wzruszenie? Byłożby to owo tak nazywane szczęście?