Strona:PL Dumas - Hrabina Charny.djvu/483

 — Bracia — rzekł — słyszeliście?
 — Tak jest — odpowiedziało sześciu członków koła najwyższego.
 — Czy mówił prawdę?
 — Tak — odpowiedziano.
 — Czy ma być przyjęty?
 — Przyjęty — wyrzeczono po raz trzeci.
 — Czy gotów jesteś złożyć przysięgę? — spytał prezes adepta.
 — Gotów jestem — odparł Saint Just.
 Wtedy słowo w słowo prezes powtórzył trzykrotną przysięgę, podyktowana Billotowi. Saint Just odpowiadał głosem stanowczym i silnym.
 — Przysięgam!
 Następnie te same drzwi otwarły się ręką niewidzialnego brata, i tym samym sztywnym, automatycznym krokiem, którym wszedł, Saint Just oddalił się, nie zostawiając za sobą ani zwątpienia, ani żalu.
 Prezes czekał aż drzwi się za nim zamkną i głośno wyrzekł:
 — Numer trzeci.
 Firanka usunęła się i trzeci adept stanął w progu.
 Był nim, jakeśmy mówili, człowiek czterdziesto-dwuletni, mocno czerwony, prawie trędowaty, a jednak mimo tych oznak pospolitości, wiała odeń widoczna na pierwszy rzut oka pewna angielszczyzna.
 Ubranie choć eleganckie, miało cechę surowości, którą zaczynano przyjmować we Francji, wskutek zetknięcia się z Ameryką. Krok jego nie był chwiejnym, ale ani tak pewnym, jak Billota, ani tak sztywnym jak Saint Justa.
 W całej jego osobie znać było właściwą mu chciwość.
 — Zbliż się — rzekł prezes.
 Kandydat usłuchał.
 — Jakie jest twe imię między profanami?
 — Ludwik-Filip-Józef, książę — Orleański.
 — Jakie twe imię między wybranemi?
 — Równość.
 — Gdzieś ujrzał światło?
 — W loży Ludzi Wolnych w Paryżu.