Strona:PL Dumas - Hrabina Charny.djvu/484

 — Wiele masz lat?
 — Nie mam już lat.
 I książę znakiem masońskim wyraził, że piastuje godność różanego krzyża.
 — Czemu chcesz być do nas przyjętym?
 — Bo żyjąc ciągle miedzy wielkimi, chciałem w końcu żyć miedzy ludźmi. Bo żyjąc między nieprzyjaciółmi, chcę żyć wśród braci.
 — Czy masz rodziców chrzestnych?
 — Dwoje.
 — Jak ich nazywasz?
 — Wstręt i nienawiść.
 — Z jakiem życzeniem iść będziesz po drodze, którą ci mamy otworzyć.
 — Z życzeniem zemsty.
 — Na kim?
 — Na tym, który mnie zapoznał, na tej która mnie upokorzyła.
 — Aby dojść do tego celu, co ofiarujesz?
 — Cały majątek; więcej, życie; więcej niż życie, honor!
 — Czy wolny jesteś od wszelkiego zobowiązania, albo czy zerwiesz je, jeżeli z uczynionemi tu przyrzeczeniami zgadzać się nie będzie?
 — Od wczoraj zerwałem wszystkie zobowiązania.
 — Bracia czy słyszeliście? — spytał prezes ludzi zamaskowanych.
 — Słyszeliśmy.
 — Czy znacie tego, który podejmuje się z nami dokonać dzieła?
 — Znamy.
 — A znając go, czy zgadzacie się, aby go przyjąć w nasze szeregi?
 — Tak jest, lecz niech przysięgnie.
 — Czy znasz przysięgę, jaką masz wyrzec? — spytał prezes księcia.
 — Nie; ale powiedz mi, a jakakolwiek będzie, powtórzę.
 — Straszną jest, dla ciebie szczególniej.