Strona:PL Dumas - Hrabina Charny.djvu/495

będzie przed twojemi oknami, umrzyj pojutrze, a cała Francja iść będzie za pogrzebem.
 — Wiesz doktorze, że bardzo pocieszające co mi mówisz?... — odpowiedział z uśmiechem Mirabeau.
 — Dlatego właśnie, że możesz pan widzieć jedno nie narażając się na drugie, mówię ci to, i doprawdy potrzebujesz wielkiej demonstracji dla podniesienia stanu moralnego. Pozwól mi przewieźć się do Paryża, hrabio, pozwól powiedzieć na pierwszym rogu ulicy posłańcowi miejskiemu, że jesteś chorym, a zobaczysz...
 — Sądzisz, że mogę być do Paryża przewiezionym?...
 — Dziś jeszcze nawet... Jak się pan czujesz?...
 — Oddycham swobodniej, głowa swobodniejsza, mgła znika z przed oczu... Cierpię wewnątrz tylko.
 — O!... temu zaradza synopizmy, kochany hrabio; odpływ krwi zrobił swoje; teraz kolej na synopizmy. Ale otóż i Teisch powraca.
 Teisch wszedł w tej chwili z potrzebnemi lekami. W kwadrans potem chory podług przepowiedni doktora, czuł się lepiej.
 — Teraz — rzekł Gilbert — zostawiam ci godzinę odpoczynku, a potem zabieram z sobą.
 — Doktorze — rzekł, śmiejąc się Mirabeau — czy pozwolisz mi jechać dziś wieczorem, a oznaczyć ci schadzkę w moim pałacu na ulicy Chausse-d‘Antin, o jedenastej godzinie.
 Gilbert popatrzył na Mirabeau.
 Chory pojął, że lekarz odgadł przyczynę opóźnienia.
 — Cóż chcesz — powiedział Mirabeau — muszę przyjąć czyjeś odwiedziny.
 — Kochany hrabio — odparł Gilbert — widziałem wiele kwiatów w jadalnej sali. To nie tylko przyjacielska wieczerza odbywała się wczoraj?
 — Wiesz doktorze, że nie mogę się obejść bez kwiatów, to moje szaleństwo.
 — Tak, ale kwiaty nie są jedynemi, hrabio!
 — Ani słowa! jeżeli kwiaty są mi potrzebne, muszę znosić konsekwencję tej potrzeby.