Strona:PL Dumas - Hrabina Charny.djvu/496

 — Hrabio, hrabio, zabijasz się! — rzekł Gilbert.
 — Przyznaj, doktorze, że to będzie przynajmniej samobójstwo przyjemne.
 — Hrabio, nie opuszczę cię dzisiaj.
 — Doktorze, dałem słowo, pozwól mi go dotrzymać.
 — Będziesz dziś, hrabio, wieczorem w Paryżu?
 — Mówiłem ci, doktorze, że czekać będę na ciebie o jedenastej wieczorem w moim pałacyku przy ulicy Chausse-d‘Antin... Widziałeś go już?
 — Nie jeszcze:
 — Nabyłem go od Julji, żony Talmy... Doprawdy, czuje się zupełnie dobrze, doktorze.
 — To znaczy, że mnie wypędzasz, hrabio.
 — O! cóż znowu!...
 — Zresztą, dobrze pan czynisz. Musze być dziś w Tuileries.
 — Aha! zobaczysz się pan z królowa — rzekł Mirabeau zachmurzony.
 — Zapewne. Czy masz jakie zlecenie?
 Mirabeau uśmiechnął się gorzko.
 — Nie pozwoliłbym sobie tego, doktorze; nie mów jej nawet, żeś mnie widział.
 — Dlaczegóż?
 — Bo zapytałaby, czy ocaliłem monarchję, jak jej obiecałem, a musiałbyś jej odpowiedzieć, że nie; zresztą — dodał Mirabeau, śmiejąc się — tyle w tem jej winy, co i mojej.
 — Nie chcesz, abym jej powiedział, że nadmiar pracy, walka na trybunie, zabijają cię, hrabio.
 Mirabeau zamyślił się.
 — Tak — odpowiedział — powiedz jej to: uczyń mnie nawet słabszym, niż jestem.
 — Dlaczego?
 — Dla niczego... przez ciekawość... Żeby sobie zdać z czegoś sprawę...
 — Niech i tak będzie.
 — Przyrzekasz mi to, doktorze?
 — Przyrzekam.