Strona:PL Dumas - Hrabina Charny.djvu/497

 — I powtórzysz mi to pan, co odpowie?
 — Jej własne słowa.
 — Dobrze... Dowidzenia, doktorze; tysiąc razy dziękuję.
 I wyciągnął rękę do Gilberta.
 Gilbert utkwił w nim wzrok, który zdawał się ambarasować chorego.
 — Ale — rzekł chory — zanim odejdziesz, co mi zapiszesz, doktorze?
 — O! — rzekł Gilbert — ciepłe napoje i djetę zupełną, a nadewszystko...
 — Nadewszystko?
 — Żeby dozorczyni nie miała mniej niż lat pięćdziesiąt. Słyszysz, hrabio?
 — Doktorze — odparł, śmiejąc się, Mirabeau — żeby nie sprzeciwić się twym przepisom, wezmę dwie dwudziestopięcioletnie.
 We drzwiach Gilbert spotkał Teischa. Biedny sługa miał łzy w oczach.
 — O! panie — rzekł — czemuż odchodzisz?
 — Wypędzają mnie, mój Teisch — odparł z uśmiechem Gilbert.
 — I to wszystko dla tej kobiety! — szepnął starzec; — wszystko dla tej kobiety, podobnej do królowej! Człowiek z takim, jak mówią, genjuszem. Mój Boże! trzebaż być tak głupim!
 I zamilkłszy otworzył drzwiczki Gilbertowi, który wsiadł do powozu zamyślony, pytając się sam zcicha:
 — O jakiej on mówi kobiecie, podobnej do królowej?
 Na chwilę zatrzymał ramie Teischa, jakby chciał go zapytać, ale dodał prędko:
 — I cóżem chciał uczynić? to tajemnica pana de Mirabeau, ale nie moja. Do Paryża!