Strona:PL Dumas - Hrabina Charny.djvu/499

 — Doktorze — powiedziała królowa — liczę na pana, rozumiesz mnie? wszak będę miała o panu Mirabeau wiadomości.
 I zaczęła mówić o czem innem.
 Wieczorem o umówionej godzinie, Gilbert wchodził na schody pałacyku Mirabeau.
 Mirabeau czekał go leżąc na szezlągu; ale ponieważ zatrzymano go chwil kilka w salonie, aby uprzedzić hrabiego o jego przybyciu, Gilbert wchodząc rzucił wzrokiem koło siebie i ujrzał na fotelu zapomnianą szarfę kaszmirową.
 — A! to ty, doktorze — rzekł Mirabeau. — Dowiedziałem się, że jednę część obietnicy dotrzymałeś. Paryż wie, iż jestem chory, i biedny Teisch od drugiej godziny, co dziesięć minut odprawia moich przyjaciół, przychodzących dowiedzieć się czy mi lepiej, i moich przyjaciół, dowiadujących się, czy mi gorzej. Oto część pierwsza. Teraz czy byłeś wiernym drugiej?
 — O czem chcesz mówić, hrabio? — spyta! Gilbert z uśmiechem.
 — Wiesz dobrze o czem, doktorze.
 Gilbert wzruszył ramionami.
 — Byłeś pan w Tuileries?
 — Byłem.
 — Widziałeś się pan z królem?
 — Widziałem.
 — Powiedziałeś im doktorze, iż się mnie niedługo pozbędą?
 — Powiedziałem im tylko żeś chory, hrabio.
 — I cóż odpowiedzieli?
 — Król zapytał, czyś pan stracił apetyt.
 — A na twoją potwierdzającą odpowiedź?
 — Serdecznie cię żałował.
 — Dobry król! w dzień swojej śmierci powie przyjaciołom, jak Leonidas. „Dzisiaj zjem kolację u Plutona“. A królowa?
 — Królowa żałowała cię hrabio, i wypytywała z zajęciem.
 — W jakich słowach, doktorze? — rzekł Mirabeau, któremu widocznie wiele zależało na odpowiedzi Gilberta.
 — Ależ w bardzo dobrych słowach — rzekł doktór.
 — Dałeś mi pan słowo, że powtórzysz wiernie to, co ci powie.