Strona:PL Dumas - Hrabina Charny.djvu/501

jak i w dobrem. Teraz, najlepiej uczynię, doktorze, jeżeli umrę wcześniej: jeżeli położę sie artystycznie, jak starożytny atleta: jeżeli z wdziękiem wyciągnę szyje, i wydam przyzwoicie ostatnie tchnienie.
 I Mirabeau upadł na szezląg, gryząc poduszkę zębami.
 Gilbert wiedział teraz, gdzie była śmierć i życie hrabiego de Mirabeau.
 — Hrabio — zapytał — cobyś powiedział, gdyby jutro król przysłał dowiedzieć się o twoje zdrowie?
 Chory uczynił ramionami ruch oznaczający: „Toby mi było wszystko jedno!“
 — Król... lub królowa — dodał Gilbert.
 — Co? — rzekł Mirabeau podnosząc się.
 — Mówię, król albo królowa — powtórzył Gilbert.
 Mirabeau podniósł się na pięściach, jak lew zaczajony, i próbował czytać w głębi serca Gilberta.
 — Ona nie zrobi tego — powiedział.
 — Ale, gdyby to uczyniła?
 — Sądzisz doktorze — rzekł Mirabeau — że doszłaby do tego?
 — Nic nie sądzę: ale przypuszczam.
 — Dobrze — rzekł Mirabeau — poczekam do jutra wieczorem.
 — Co chcesz przez to powiedzieć?
 — Bierz słowa we właściwem znaczeniu, doktorze, i nie dopatruj w nich rzeczy, których niema. Poczekam do jutra wieczór!
 — A jutro wieczorem?
 — Jutro wieczorem jeżeli przyśle, doktorze, jeżeli naprzykład przyjdzie Weber, to ty masz słuszność, a nie ja. Lecz jeżeli przeciwnie, nie przyjdzie nikt, o! wtedy ja mam słuszność, a ty się mylisz, doktorze.
 — Dobrze, do jutra wieczór. Do tego zaś czasu, kochany Demostenesie, cisza, spokój, wypoczynek.
 — Nie opuszczę szezlągu.
 — A ta szarfa?
 Gilbert wskazał palcem przedmiot, który go pierwszy przy wejściu do pokoju uderzył.