Strona:PL Dumas - Hrabina Charny.djvu/502

 Mirabeau uśmiechnął się.
 — Słowo honoru! — rzekł.
 — Dobrze! — powiedział Gilbert — staraj się przepędzić noc spokojnie, a ręczę za wszystko.
 I wyszedł.
 U drzwi czekał go Teisch.
 — I cóż, mój zacny Teisch, pan twój ma się lepiej — rzekł doktór.
 Stary sługa smutnie pochylił głowę.
 — Jakto — podjął Gilbert — wątpisz?
 — Wątpię o wszystkiem, panie doktorze, dopóki zły jego duch będzie przy nim.
 I westchnął, zostawiając Gilberta na wąskich schodach.
 W rogu Gilbert ujrzał czekający nań jakby cień zamglony.
 Cień ten, spostrzegłszy go, wydał lekki okrzyk i znikł za półotwartemi drzwiami, ułatwiającemi ucieczkę.
 — Co to za kobieta? — spytał Gilbert.
 — To ona.
 — Co za ona?
 — Kobieta podobna do królowej.
 Gilbert po raz drugi uderzony został ta samą myślą, słysząc to samo zdanie; uczynił dwa kroki naprzód, jakby chciał ścigać zjawisko, ale zatrzymał się, szepcząc:
 — Niepodobna!
 I poszedł dalej, zostawiając w rozpaczy starego sługę, który nie mógł pojąć, czemu tak uczony człowiek, jak doktór, nie zażegnał ducha, którego w najgłębszem przekonaniu miał za wysłańca piekieł.
 Mirabeau przebył noc dość dobrze.
 Nazajutrz, wcześnie jeszcze, zawołał Teischa i kazał otworzyć okna, aby odetchnąć rannem powietrzem. Jedyna rzeczą, niepokojącą starego sługę, była gorączkowa niecierpliwość, jaka okazywał chory.
 Kiedy zapytany przez pana o godzinę, Teisch powiedział, że była ósma zaledwie, Mirabeau nie chciał wierzyć i kazał sobie dla pewności przynieść zegarek.
 Zegarek ten postawił na stoliczku przy łóżku.