Strona:PL Dumas - Hrabina Charny.djvu/508

 Dzięki zjednoczonym usiłowaniom Teischa i Jana, rozsunęły się ręce umierającego; Mirabeau upadł na siedzenie, kobieta zrozpaczona wróciła do siebie.
 Jan pobiegł wtedy po doktora Gilberta, a Teisch zajął się swym panem.
 Gilbert nie kazał zaprzęgać ani wołać powozu; z ulicy ś-go Honorjusza na Chausse-d‘Antin nie było daleko; w dziesięć minut był już w pałacu Mirabeau.
 Teisch czekał go na dole w przedsionku.
 — I cóż, mój przyjacielu, co się stało? — zapytał Gilbert.
 — A! panie — rzekł stary sługa — ta kobieta, zawsze ta kobieta, a potem te przeklęte kwiaty; zobaczysz pan, zobaczysz!
 W tejże chwili usłyszano jakby łkanie. Gilbert wszedł prędko; przybywszy na ostatni stopień, ujrzał otwierające się drzwi przylegle do pokoju Mirabeau; wybiegła z nich kobieta, okryta białym penjuarem i nagle padła do nóg doktora.
 — O! Gilbercie, Gilbercie! — wyrzekła zarzucając mu ręce na piersi — w imię nieba!... ocal go!
 — Nicolino!... — zawołał Gilbert — Nicolino! O! nieszczęśliwa, więc to ty byłaś!
 — Ocal go! ocal! — mówiła Nicolina.
 Gilbert zatrzymał się chwilę, pogrążony w strasznej myśli.
 — O! — szepnął — Beausire sprzedający broszury przeciw niemu, Nicolina jego kochanką! On doprawdy zgubiony, bo w tem jest Cagliostro.
 I wbiegł do pokoju Mirabeau, pojmując, że niema czasu do stracenia.