Strona:PL Dumas - Hrabina Charny.djvu/52

 Andrea wstrząsnęła głową.
 — Nigdy!.. nigdy! — rzekła.
 — Posłuchaj — powiedział Sebastjan, który ze słów ojca: synu, nie mów mi nigdy o twojej matce wnosił, że ona była winną rozłączenia — posłuchaj, ojciec kocha mnie najczulej...
 Ręce Andrei, trzymające ręce syna, naraz się rozplotły, ale syn nie zdawał się zważać, a może i nie zważał na to.
 I mówił dalej:
 Przygotuję go do zobaczenia się z tobą. Opowiem mu szczęście, jakieś mi dała. A potem kiedykolwiek wezmę cię za rękę, zaprowadzę do niego i powiem mu: „Patrzaj, ojcze, jaka ona piękna!“
 Andrea odepchnęła Sebastjana i wstała.
 Chłopiec spojrzał na nią zdziwiony; była tak bladą, że aż się przeląkł o nią.
 — Nigdy! — powtórzyła — nigdy!
 I na ten raz ton jej wyrażał coś więcej, niż przestrach, groźbę wyrażał.
 Z kolei, chłopiec cofnął się na kanapie: odkrył na jej twarzy kobiecej te straszne rysy, jakie Rafael nadaje aniołom zagniewanym.
 — A dlaczego?... — zapytał głosem głuchym, dlaczego nie chcesz się widzieć z moim ojcem?
 Na te słowa, jakby na uderzenie dwóch chmur podczas burzy, wybuchnął piorun.
 — Dlaczego?... — rzekła Andrea — pytasz mnie, dlaczego? Prawda, kochane dziecię, że ty nie wiesz nic o tem...
 — Tak... — nalegał Sebastjan głosem silnym, pytam się dlaczego?
 — Dlatego, odpowiedziała Andrea, niezdolna powstrzymać się dłużej, pod kąsaniem węża nienawiści który pruł jej serce — dlatego, że ojciec twój jest nędznikiem! że jest podły.
 Sebastjan zeskoczył z siedzenia i stanął przed Andreą.
 — Dlaczego tak o ojcu moim mówisz! — krzyknął — o ojcu moim, o doktorze Gilbercie, o tym, który mnie wychował, o tym, któremu zawdzięczam wszystko, o tym, którego ja znam jeden? Omyliłem się, widzę, proszę pani! pani nie jesteś moją matką!