Strona:PL Dumas - Hrabina Charny.djvu/557

 Młoda kobieta przesunęła ręka po oczach, westchnęła, a po chwili namysłu rzekła:
 — Wicehrabio — jesteś szlachcicem, zrozumiesz więc cała doniosłość mego pytania: odpowiedz mi, jak gdybym rzeczywiście była twą siostrą, odpowiedz mi, jak gdybyś odpowiedział Bogu. W podróży tej, czy pan de Charny będzie narażony na niebezpieczeństwo?...
 — Któż może wiedzieć — odparł Izydor, starając się wyminąć pytanie — gdzie w teraźniejszym czasie jest lub niema niebezpieczeństwa?... Gdybyś pani rano piątego października, spytała była naszego biednego brata Jerzego, czy będzie walczył z niebezpieczeństwem, odpowiedziałby z pewnością: nie; nazajutrz leżał blady, nieżywy na progu drzwi królowej. Dziś, pani, znajdujemy się wobec śmierci, nie wiedząc skąd i kiedy przyjdzie.
 Andrea zbladła i rzekła:
 — Więc jest niebezpieczeństwo śmierci, wicehrabio?....
 — Nie powiedziałem pani tego.
 — Nie, ale myślisz...
 — Myślę, pani, że jeżeli masz coś powiedzieć bratu memu, przedsięwzięcie nasze jest o tyle ważne, iż możesz mi pani ustnie lub piśmiennie polecić, abym przekazał myśl twoja, życzenie lub zlecenie.
 — Dobrze, baronie — rzekła Andrea, wstając — proszę cię o pięć minut.
 I zimnym, wolnym krokiem, hrabina odeszła do swego pokoju, zamknąwszy drzwi za sobą.
 Młodzieniec niespokojnie spojrzał na zegarek.
 — Kwadrans na dziesiątą — szepnął — król czeka nas o wpół do dziesiątej.. Szczęściem, stad do Tuileries tylko dwa kroki.
 Tymczasem hrabina wróciła po kilku chwilach z listem zapieczętowanym.
 — Wicehrabio — rzekła uroczyście — powierzam to twemu honorowi.
 Izydor wyciągnął rękę po list.