Strona:PL Dumas - Hrabina Charny.djvu/562

 — Rozumiesz, nieprawdaż? — rzekł pan de Choiseul.
 — O! panie — powiedział Leonard — wierz mi, że wystarczał ustny rozkaz Jej królewskiej mości.
 — Mniejsza o to — dodał pan de Choiseul.
 I spalił list.
 W tej chwili wszedł służący, oznajmiając, że powóz gotów.
 — Chodź, kochany Leonardzie — rzekł książę.
 — Jakto? a brylanty?
 — Zabierzesz je z sobą.
 — Ale gdzie?
 — Tam, dokąd cię zawiozę.
 — Dokąd mnie pan wiezie?
 — O kilka mil stąd, gdzie masz szczególną misję do spełnienia.
 — Niepodobna, mości książę.
 — Jakto niepodobna! czy królowa nie kazała ci mnie słuchać?
 — To prawda; ale cóż uczynię? Zostawiłem klucz we drzwiach naszego mieszkania. Kiedy brat mój wróci, nie zastanie swego ubrania, ani kapelusza, nie będzie wiedział gdzie jestem. Obiecałem dziś uczesać panią de l‘Aage, a mój kabriolet i służący, czekają na dziedzińcu Tuileries.
 — A więc, kochany Leonardzie — rzekł, śmiejąc się książę — cóż chcesz! brat twój kupi sobie inny kapelusz i inne ubranie; panią de l’Aage uczeszesz innego dnia, a twój służący, widząc, że nie wracasz, odprzężę konie i zaprowadzi do stajni, ale nasz koń już zaprzężony, jedźmy.
 I, nie zważając już na żale i skargi Leonarda, książę wsadził zrozpaczonego fryzjera do kabrjoletu i puścił konia szybkim krokiem ku rogatce Petite-Villette.
 Książę de Choiseul nie przebył jeszcze rogatki, kiedy grupa z pięciu osób złożona, wracając z klubu Jakóbinów, wysunęła się z ulicy św. Honoriusza ku Palais-Royal.
 Byli to: Kamil Desmoulins, który sam opowiada owo zdarzenie, Danton, Freron, Chenier i Legendre.
 Przybywszy na wysokość ulicy l‘Echelle i spojrzawszy na Tuileries: